Met de bewijsdrift naar zuivere effecten heeft de beroepsgroep fysiotherapie zich onbedoeld de afgelopen decennia in de nesten gewerkt. Sterker: fysiotherapeuten hebben in de eigen staart gebeten door ‘evidence based medicine’ eenzijdig te gebruiken. Onze richtlijnen en statements zijn te hiërarchisch ingedeeld volgens de gangbare wetenschappelijke en maatschappelijke opvatting. Het sluit aan bij de traditionele ‘Popperiaanse’ zoektocht naar een waardevrije verticale kennisladder. Hoog op de kennisladder staan de therapieën waar harde bewijzen voor zijn. Deze behandelingen vertegenwoordigen de objectieve waarheid met de randomized clinical trial (RCT) als hoogste goed en gouden standaard. Op de onderste trede staan de behandelingen gebaseerd op praktijkconsensus die schromelijke wordt ondergewaardeerd. Gelukkig nam oud-minister Robbert Dijkgraaf afstand van de huidige hiërarchische ranking. Hij pleitte voor een horizontale kenniswaaier met plaats voor het ambacht. Met de introductie van het complexiteitsdenken kan het ambacht de plek krijgen die het verdient. Fysiotherapeuten hebben nu eenmaal te maken onzekerheden in hun werk en het is handig om daar ruimte voor te maken in de praktijk. Om vorm te geven aan deze nieuwe ontwikkeling, waar praktijkkennis de plek krijgt die het verdient, is het misschien tijd voor een ‘jamsessie’ zoals in de muziekwereld wordt gehanteerd. Jammen staat voor samenwerking in vrijheid en is te gebruiken als metafoor om het debat met de verschillende actoren te voeren.